Κυθνος Ιστορια

Η Κύθνος (ή Θερμιά, λόγω των ιαματικών πηγών της) είναι ένα από τα πιο κοντινά στην Αττική κυκλαδονήσια, όμως παραμένει από τις πλέον άγνωστες γωνιές του Αιγαίου. Στο βόρειο μέρος του βρίσκονται ο Μέριχας, το λιμάνι του νησιού, η Χώρα, η πρωτεύουσα, τα Λουτρά και η Δρυοπίδα. Το νότιο μέρος της Κύθνου είναι σχεδόν ακατοίκητο, με μόνες εξαιρέσεις την περιοχή της Παναγίας Κανάλας και τον μικρό κόλπο του Αγίου Δημητρίου. Το νησί έχει 65 αμμουδιές (στις περισσότερες καταλήγουν χωματόδρομοι) και τοπίο απόλυτα κυκλαδίτικο, με γυμνούς και άνυδρους λόφους, ζωσμένους με χιλιόμετρα ξερολιθιές. Διάσπαρτα σε όλο το νησί είναι 350 κατάλευκα γραφικά ξωκλήσια, ενώ τα χωριά είναι γεμάτα πλακόστρωτα δρομάκια, κατάλευκα σπίτια, πλατείες, εκκλησίες και ανεμόμυλους.
Κατοικήθηκε τον 10ο αι. π.Χ. από τους Δρύοπες, κατοίκους της Εύβοιας. Ευημερούσε στην κλασική αρχαιότητα και συνεισέφερε μία τριήρη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Το νησί ακολούθησε την ιστορική πορεία των υπόλοιπων Κυκλάδων: το 1204 πέρασε στους Ενετούς και μετά στους Τούρκους. Το 1830 ενώθηκε με το νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Έχει έκταση 99 τ. χλμ., μήκος ακτών 111 χλμ., και πληθυσμό 1.600 κατοίκους