Λημνος Τι να δειτε
Λίμνες της Λήμνου
Οι λίμνες Αλυκή και Χορταρολίμνη βρίσκονται στην ανατολική πλευρά της νήσου Λήμνου, κατά μήκος της παράκτιας ζώνης και σε κοντινή μεταξύ τους απόσταση. Η επιφάνεια των δύο λιμνών είναι 600 και 230 ha, αντίστοιχα. Ανάμεσά τους υπάρχει μία μικρότερη λίμνη (η Ασπρολίμνη, με έκταση περίπου 42 ha).
Η πρόσβαση στην περιοχή των λιμνών γίνεται από χωματόδρομο, μέσω της πλησιέστερης ασφαλτόστρωτης επαρχιακής οδού που συνδέει τις κοινότητες Ρουσσοπουλίου, Ρωμανού, Καλλιόπης και Κοντοπουλίου με το οικιστικό κέντρο της κοινότητας Μούδρου.
Η πρόσβαση στον υγρότοπο είναι δύσκολη κατά την περίοδο των βροχοπτώσεων. Η Αλυκή καλύπτεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του έτους με θαλασσινό νερό, σε αντίθεση με τη Χορταρολίμνη η οποία στερείται νερού κατά το μεγαλύτερο μέρος του έτους. Όταν δεν υπάρχει νερό, τόσο η Αλυκή όσο και η Χορταρολίμνη σχηματίζουν ένα εκτεταμένο αλίπεδο του οποίου τα κράσπεδα, που βρίσκονται προς τη θάλασσα, είναι γυμνά από βλάστηση εξαιτίας των ισχυρότατων ανέμων που πνέουν στην περιοχή.
Στην περιοχή του αλίπεδου κυριαρχεί η αλοφυτική βλάστηση με αρμυρίθρες (είδη Salicornia και Arthrocnemum) και αρμυρίκια (είδη Tamarix), ενώ ενδιάμεσα, σε εκτεταμένες κατά θέσεις περιοχές, αναπτύσσονται μονοετή αγρωστώδη φυτά.
Στην εξωτερική ζώνη των κρασπέδων συναντώνται βούρλα (Juncus sp.), ρείκια (Erica sp.), φρύγανα με λαδανιές (Cistus sp.), αστοιβή (Sarcopoterium spinosum) και γαλαστοιβή (Euphorbia sp.). Γενικότερα στην περιοχή κυριαρχεί η χαμηλή βλάστηση. Στην ευρύτερη ζώνη μεμονωμένοι είναι οι θύλακες με ελιές (Olea europaea), λυγαριές (Vitex agnus-castus), τζιτζιφιές (Elaeagnus angustifolia), συκιές (Ficus carica) και βελανιδιές (Quercus macrolepis). Υπάρχουν επίσης περιοχές με μωσαϊκού τύπου βλάστηση από νεροκάλαμα (Phragmites australis) και καλάμια (Arundo donax). Θα πρέπει να αναφερθεί η απουσία ειδών Limonium και η παρουσία αντίστοιχα ειδών Tamarix και Erica.
Από τα μέχρι στιγμής περιορισμένα δεδομένα προκύπτει ότι η Αλυκή και η Χορταρολίμνη συντηρούν αρκετά μεγάλο αριθμό από σπάνια και απειλούμενα είδη που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις ή από την ελληνική νομοθεσία.
Η γεωγραφική θέση της περιοχής είναι μεγάλης σπουδαιότητας για αρκετά μεταναστευτικά πτηνά που τη χρησιμοποιούν ως ενδιάμεσο σταθμό ανάπαυσης.
Η πανίδα εμπλουτίζεται με σημαντικά είδη ασπόνδυλων. Τα παραπάνω αποδεικνύουν τη μεγάλη επιστημονική αξία της περιοχής που μπορεί επιπλέον να χρησιμοποιηθεί για εκπαιδευτικούς και ερευνητικούς σκοπούς.
Εκκλησίες στη Λήμνο
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ
Ο Μητροπολιτικός Ναός της Αγίας Τριάδας χτίστηκε πάνω στα ερείπια παλαιότερης εκκλησίας το 1724. Στα 1770, μετά τα ορλωφικά οι Τούρκοι την γκρέμισαν.
Τότε στην ξύλινη γέφυρα - πέτρινη σήμερα- που υπάρχει μπροστά στο Ναό απαγχονίστηκε ο Μητροπολίτης Ιωακείμ και 300 πρόκριτοι του νησιού σφαγιάστηκαν κάτω στο λιμάνι.
Το 1835 άρχισε να κτίζεται πάλι. Τα χρήματα για την ανέγερση α προσέφεραν οι Λημνιοί καραβοκύρηδες εκείνης της εποχής. Πολύ πλούσιος είναι και ο εσωτερικός χώρος της εκκλησίας και ιδιαίτερα εντυπωσιακό το ξυλόγλυπτο τέμπλο.
ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΡΕΠΑΝΙΔΙ
Ο παλαιός ναός του Αγίου Γεωργίου στο Ρεπανίδι του Δήμου Μούδρου είναι κοιμητηριακός ναός, κηρυγμένος ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τρίκλιτης μεταβυζαντινής βασιλικής με νεοκλασικές επιρροές. Οι πηγές αναφέρουν ως έτος ίδρυσής του το 1860. Ο συγκεκριμένος τύπος ναού αποτελεί τον πλέον χαρακτηριστικό για την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική των μεταβυζαντινών χρόνων στη Λήμνο. Ιδιαίτερα αξιόλογο είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, που αντικατοπτρίζει την υψηλή αισθητική των τεχνιτών που το κατασκεύασαν. Τα θωράκια του τέμπλου με παραστάσεις ανθοστηλών, τα έντονα χρώματα των φορητών εικόνων του τέμπλου και του βημόθυρου αποπνέουν την αίσθηση της μοναδικής τέχνης που αναπτύχθηκε στη Λήμνο, αλλά και στα άλλα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου κατά τη διάρκεια της μεταβυζαντινής εποχής.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ο περίλαμπρος ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου βρίσκεται στο χωριό του Μούδρου. Είναι τρίκλιτη βασιλική με νάρθηκα και ποικίλα μορφολογικά στοιχεία στην πρόσοψη. Εντύπωση προκαλεί ο τεράστιος ρόδακας καθώς και οι πύργοι του καμπαναριού. Ο εσωτερικός διάκοσμος της εκκλησίας είναι πραγματικά εντυπωσιακός.
Στον προαύλειο χώρο υπάρχει λαξευτή ωραία είσοδος με ημερομηνία 1904, όπου μαρτυρεί τη χρονολογία ανέγερσης. Σώζονται επίσης ανακατασκευασμένα κάποια κτίσματα που έχουν απομείνει από το παλιό μετόχι της Αγίας Μαρίνας. Ο ναός του Ευαγγελισμού κτίστηκε με προσφορές κατοίκων του Μούδρου.
Μνημεία - Λήμνος
ΠΟΛΙΟΧΝΗ
Ένας από τους σπουδαιότερους οικισμούς του Αιγαιακού χώρου κατά την 3η χιλιετία π.Χ.
Βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Λήμνου, πάνω σε επίμηκες ύψωμα που προστατεύεται από τον όρμο του Βρόσκοπου.
Περιβάλλεται από τους ποταμούς Αυλάκι στα δυτικά και Στενουδιακό στα βόρεια.
Η Πολιόχνη θεωρείται ως ένα από τα μεγάλα πρωτοαστικά κέντρα της πρώιμης εποχής του Χαλκού και οφείλει την ανάπτυξή της στον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε στη διακίνηση του διαμετακομιστικού εμπορίου με τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, τα απέναντι μικρασιατικά παράλια, τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας και τα νησιά των Κυκλάδων.
Οι οικοδομικές φάσεις του προϊστορικού οικισμού της Πολιόχνης καλύπτουν χωρίς διακοπή όλη την 3η χιλιετία π.Χ.
Η πόλη της κίτρινης περιόδου καταστρέφεται από φυσικά αίτια, ίσως σεισμό, στο τέλος της 3ης χιλιετίας π.Χ. Η πόλη εγκαταλείφθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα και επαναδραστηριοποιήθηκε, αλλά σποραδικά, κατά τη 2η χιλιετία π.Χ. Σήμερα αποτελεί έναν πλήρη οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο, μετά από τις επεμβάσεις του 1994.
ΚΑΒΕΙΡΙΟ
Το Καβείριο ή Ιερό των Καβείρων είναι αρχαιολογικός τόπος στη Λήμνο. Οι σύγχρονοι κάτοικοι του νησιού τον ονομάζουν Καβείρια (τα). Ανακαλύφθηκε από τον L. Bernarbo Brea στο ακρωτήριο της Χλόης στην περιοχή της Ηφαιστείας και ανασκάφθηκε από την Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή της Αθήνας στα χρόνια 1937-39. Από το 1982 συνεχίζονται οι ανασκαφές και οι έρευνες.
Το ιερό προστατευόταν από την ξηρά από ένα μακρύ τείχος στην κορυφή του λόφου που το έκρυβε από τα βλέμματα των αμύητων. Τα κύρια κτίσματα του ιερού ήταν μεγάλες αίθουσες μυήσεως (τελεστήρια) μέσα στις οποίες φανερωνόταν στους μύστες τα "ιερά". Τα ερείπιά τους σώζονται σε δύο πλατώματα, στηριγμένα στη απότομη πλαγιά προς τη θάλασσα από αναλήμματα.Στο βόρειo πλάτωμα σώζονται τα ερείπια ενός μεγάλου ελληνιστικού τελεστηρίου. Η αίθουσα των μυήσεων με τα "άδυτα" στο βάθος, χωριζόταν σε τρία κλίτη, από δύο σειρές τεσσάρων ιωνικών κιόνων, στα επιστήλια των οποίων υπήρχε μία πήλινη σίμη.Κάτω από τα θεμέλια του υστερορωμαϊκού τελεστηρίου έχουν ανακαλυφθεί υπολείμματα προηγουμένων φάσεων μέχρι της εποχής της ίδρυσης του ιερού μεταξύ 8ου και 7ου αιώνα π.Χ. Στην κλασική και ελληνιστική φάση ανήκει ένας πλούσιος αποθέτης προσφορών, λύχνοι για τις νυκτερινές τελετές, κάνθαροι, σκύφοι, "πυξίδες", κεραμεική για τα ιερά συμπόσια.
ΗΦΑΙΣΤΕΙΑ
Η Ηφαιστία αποτελούσε την έδρα της αρχαιοελληνικής θρησκείας στο νησί.
Προστάτης της πόλης ήταν ο θεός Ήφαιστος, στον οποίο οφείλει το όνομά της.
Σημαντικό λιμάνι, κτισμένη από τους Πελασγούς πάνω σε μία χερσόνησο που βρέχεται γύρω-γύρω από θάλασσα σχηματίζοντας δύο φυσικά λιμάνια.Οι ανασκαφές έφεραν στο φως ένα ιερό αφιερωμένο στη Μεγάλη Θεά Λήμνο, νεκροπόλεις, λουτρά, ένα μεγάλο οικοδόμημα - ανάκτορο, το οποίο μάλλον ήταν ο λαβύρινθος της Λήμνου που αναφέρει ο Πλίνιος, πηγάδια και θέατρο της ελληνιστικής περιόδου.
Η Ηφαιστία αποτελούσε την έδρα της αρχαιοελληνικής θρησκείας στο νησί. Προστάτης της πόλης ήταν ο θεός Ήφαιστος, στον οποίο οφείλει το όνομά της. Σημαντικό λιμάνι, κτισμένη από τους Πελασγούς πάνω σε μία χερσόνησο που βρέχεται γύρω-γύρω από θάλασσα σχηματίζοντας δύο φυσικά λιμάνια.
Οι ανασκαφές έφεραν στο φως ένα ιερό αφιερωμένο στη Μεγάλη Θεά Λήμνο, νεκροπόλεις, λουτρά, ένα μεγάλο οικοδόμημα - ανάκτορο, το οποίο μάλλον ήταν ο λαβύρινθος της Λήμνου που αναφέρει ο Πλίνιος, πηγάδια και θέατρο της ελληνιστικής περιόδου.
Βρέθηκαν επίσης πολλά όπλα, χρυσά αντικείμενα, πήλινα ειδώλια και αγγεία τοπικής τεχνοτροπίας. Τα αντικείμενα που βρέθηκαν μαρτυρούν τις εμπορικές σχέσεις της πόλης με τα νησιά του Αιγαίου και με περιοχές της Μακεδονίας. Αγγεία πρωτοκορινθιακά και αττικά, μελανόμορφα, μιλούν για τις σχέσεις της πόλης με την ηπειρωτική Ελλάδα.
ΚΟΥΚΟΝΗΣΙ
Το Κουκονήσι ή Νησάκι, όπως το αποκαλούν συνήθως οι Μουδρινοί, είναι μια μικρή ωοειδής νησίδα που βρίσκεται ΒΑ του Μούδρου με έκταση 140 στρέμματα περίπου και υψόμετρο 10 μ. Από την απέναντι ακτή το χωρίζει μια αβαθής θαλάσσια στενωπός πλάτους 400 μέτρων περίπου, η οποία συχνά αποξηραίνεται δημιουργώντας μια μικρή λασπώδη χερσόνησο.
Από τις ως τώρα ανασκαφές προκύπτει ότι στο Κουκονήσι αναπτύχθηκε ένας ακμαίος οικισμός με μακραίωνη, συνεχή κατοίκηση από την Πρώιμη ως την Ύστερη Χαλκοκρατία. Σ’ αυτό έχει εντοπιστεί και μυκηναϊκή παρουσία, κάτι που αποδεικνύει την εγκατάσταση ελληνικών φύλων στη Λήμνο. Επίσης, έχουν εντοπιστεί αγγεία της μεσοχαλκούς περιόδου προερχόμενα από την ηπειρωτική Ελλάδα, μάλλον από τη Θεσσαλία, γεγονός που αποδεικνύει επαφές με το πρωτοελληνικό φύλο των Μινύων επα-ληθεύοντας σχετικούς μύθους.
Οι ενδείξεις ύπαρξης αποχετευτικού συστήματος και οχυρωματικού τείχους στη βόρεια πλευρά του μικρού νησιού οδηγούν στο συμπέρασμα ότι και στο Κουκονήσι έχουμε μια οργανωμένη κοινωνία, παρόμοια της Πολιόχνης και της Μύρινας. Η ύπαρξη τείχους υποδηλώνει, ενδεχομένως, την ανάγκη προστασίας από τις άλλες πόλεις του νησιού, κάτι που σημαίνει ότι δεν είχαν πάντα αρμονικές σχέσεις μεταξύ τους.Πέρα από την αγροτική και κτηνοτροφική δραστηριότητα των κατοίκων του, τα ευρήματα μαρτυρούν ότι στο Κουκονήσι είχε αναπτυχθεί οικοτεχνική και βιοτεχνική δραστηριότητα, όπως κατεργασία μαλλιού, υφαντουργία, βαφή υφασμάτων, λιθοτεχνία, αγγειοπλαστική και χαλκοτεχνία. Οι κάτοικοί του είχαν εμπορικές επαφές με τις Κυκλάδες, τη μινωική Κρήτη, τη Θεσσαλία και άλλες περιοχές, όπως αποδεικνύεται από σταθμά μικρασιατικού αλλά και νοτιοαιγαιακού τύπου που έχουν βρεθεί.